Selçuk Tıp Dergisi Arşiv

Allerjik rinit hastalığının patofizyolojisinin açıklanması ve tedavisinde kullanılabilecek alternatif etken maddelerin bulunabilmesi amacıyla çeşitli hayvan modelleri geliştirilmiştir. Literatürde alerjik rinit semptomlarını iyileştirmeye yönelik kullanılan maddelerden biri de baldır. Balın bu etkiyi gerçekleştirme mekanizması henüz açıklanamamıştır. Bu çalışmada allerjik rinit hastalığı modelini sıçanlar üzerinde oluşturup, allerjik rinit hastalığı tedavisinde balın etkinliğini değerlendirmek amaçlanmıştır. 6 adet sıçandan 0.5 cc venöz kan alındıktan sonra allerjen olarak 25 µg ovalbumin, 2.5 mg alüminyum hidroksit distile su içinde 0, 7, ve 14. günlerde intraperitoneal yolla sıçanlara verilerek sensitizasyon sağlandı. Bir hafta sonra 7 gün boyunca her bir nazal pasaja 50 mikrogram ovalbumin intranazal yoldan verilerek alerjik rinit semptomlarının ortaya çıkışı sağlandı. Deney başlangıcındaki ve sonundaki serum IgE değerleri spektrofotometrik olarak belirlendi. İntranazal ovalbumin verilmeden 30 dakika önce 3 adet sıçana 1 gr/kg dozunda bal su ile karıştırılarak gavaj yoluyla verildi. 7. günün sonunda intranazal ovalbumin çözeltisi verildikten sonra bal verilen grup ile bal verilmeyen grup arasında hayvanların burun kaşıma ve hapşırıkları 10 dk izlenerek sayılıp, gruplar arasında karşılaştırıldı. Bal verilen grupta kaşıntı skorları ve hapşırık skorları daha düşük saptandı, ancak bu fark istatiksel anlamlı değildi (p=0,513; p:0,127). İki grup arası serum total IgE değerleri arasında istatistiksel anlamlılık tespit edildi (p=0.046). Ovalbumin kullanılarak sıçanlarda 1 ay içinde alerjik rinit modeli oluşturulabilmektedir. Balın serum IgE düzeyinde yaptığı değişiklik ve alerjik rinit semptomları üzerindeki etkisi nedeniyle allerjik rinit tedavisinde diğer tedavilere alternatif veya ek bir tedavi olabileceği ve bu ön çalışmadan yola çıkarak daha ileri çalışmalar yapılabileceği sonucuna varılmıştır.

İnsizyonel fıtıklar karın cerrahisi sonrası sıkça karşılaşılan ve tekrar cerrahi tamir gerektiren bir komplikasyondur. Biz, Dual Mesh ile açık ve laparoskopik ventral insizyonel herni onarımı (LVHR) yapılan hastaları geriye dönük değerlendirmeyi amaçladık. Çalışmamızda Aralık 2008 ile Şubat 2015 tarihleri arasında kliniğimize başvuran ve ventral insizyonel fıtık tanısı konulup açık veya laparaskopik olarak Dual Mesh ile tamir edilen hastaların yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi, fıtığın lokalizasyonu ve boyutu, uygulanan cerrahi işlem (açık/ laparaskopik), eşlik eden diğer cerrahi patolojiler, hastanede kalış süresi, mortalite ve morbidite oranları elde edildi ve değerlendirildi. Toplam 28 hastanın 15’i kadın ve 13’ü erkekti. Yaş ortalaması 57.78± 12.39 yıl (38-78) idi. Ventral insizyonel herni tamiri için operasyona alınan hastaların 12’si laparaskopik olarak geriye kalan 16’sı açık olarak ameliyat edildi. Fıtık boyutu ortalama 12.0±2.6 (5-32) cm idi. Hastanede kalış süresi ortalama 5.75±5.25 (1-21) gündü. Her iki grupta ikişer hastada cerrahi alan enfeksiyonu ve birer hastada insizyon altında seroma haricinde başka bir komplikasyon görülmedi. Dual Mesh ile LVHR ventral insizyonel herni tanılı vakalarda açık cerrahiye kıyasla hastanede daha az kalış ve morbiditenin daha az olması nedeniyle etkin ve güvenilir bir tedavi seçeneğidir.

Bu çalışma, bayanlarda hamileliğin perifer kan lenfositlerinin alfa naftil asetat esteraz (ANAE) ve asit fosfataz (ACP-az) aktiviteleri ile perifer kan lenfosit oranları üzerindeki etkilerinin belirlenmesi amacıyla yapıldı. Ayrıca perifer kan lenfositlerinde mikronükleus (MN) sıklığı ile bazı AgNOR parametreleri de belirlendi. Bayanlar Kontrol; I. trimester; II. trimester ve III. trimester olmak üzere 4 gruba ayrıldılar (n= 10). Perifer kan örneklerinden hazırlanan kan frotilerine ANAE ve ACP-az demonstrasyonu ile modifiye MayGrünwald-Giemza ve AgNOR boyamaları uygulandı. En düşük ANAEpozitif lenfosit oranı II. trimesterde tespit edilirken (%58,2) gruplar arasındaki farklar istatistiksel açıdan önemli bulundu (p<0,05). I. (57,9%) ve III. trimesterde (%57,8) ACP-az pozitif lenfosit oranlarında istatistiksel olarak önemli düşüşler gözlendi. Hamilelik süresince perifer kan lenfosit oranlarında belirgin düşüşler dikkati çekerken (p<0,05) en yüksek null hücre oranı (%11) I. trimesterde tespit edildi. MN sıklığında hamilelik süresince belirgin artışlar gözlendi (p<0,05). AgNOR sayılarında gruplar arasında fark tespit edilmezken; AgNOR alanı/Çekirdek alanı oranının hamilelikle birlikte artarak en yüksek değerine (%10,22) III. trimesterde ulaştığı görüldü (p<0,05). Trimesterler arasında bazı farklar olsa da hamileliğin ANAE- ve ACPaz pozitif perifer kan lenfosit oranları ve perifer kan lenfosit oranı ile MN sıklığı ve bazı AgNOR parametrelerini etkilediği sonucuna varıldı.

Kliniğimize başvuran hastaların kontraseptif yöntem kullanma oranını ve kullanılan yöntemlerin yaş, parite, sigara gibi değişkenlerle ilişkisini ortaya koymak. Çalışmamızda aile planlaması polikliniğinde Ocak 2010 – Ocak 2013 tarihleri arasında muayane edilen 906 olgu retrospektif olarak incelendi. Hastaların kullandığı kontraseptif metot, yaş, evlilik süresi, parite sayısı, küretaj sayısı, sigara kullanımı değerlendirildi. Kullanılan kontraseptif yöntemler geri çekme, kondom, rahim içi araç (RİA), oral kontraseptif (OKS), kontraseptif iğne ve tubal sterilizasyon olarak sınıflandırıldı. İstatiksel anazlizleri yapıldı. Kontraseptif yöntem kullanma oranı %85 idi. Hastaların % 48’i modern bir korunma yöntemi kullanmakta idi. Geri çekme yöntemi %37 ile en çok kullanılan aile planması yöntemi idi. Bunu sırasıyla rahim içi araç (%17.5), kondom (%17), oral kontraseptif (%6.5), tubal sterilizasyon (%3.8) ve kontraseptif iğne (%3.2) takip ediyordu. Korunma yöntemi olarak 35 yaş ve altı grupta daha çok kondom, oral kontraseptif ve geri çekme tercih edilirken; 35 yaş üstü grupta daha çok rahim içi araç, kontraseptif iğne ve tubal sterilizasyon kullanılmakta idi. Bölgemizde herhangi bir aile planlaması yöntemini kullanma oranı Türkiye verilerine göre daha yüksek saptandı. Ancak buna rağmen modern bir yöntem kullanma oranı Türkiye ortalaması düzeyinde idi. Toplumda yüz yüze yapılan eğitimlerle aile planlaması bilinç düzeyi yükseltilebilir. Özellikle geri çekme metodunu kullanan hasta grubu modern aile planlaması yöntemleri kullanma konusunda bilinçlendirilmelidir.

Bu çalışmanın amacı, laboratuar test sonuçlarında öncelikli değişiklikleri değerlendirmek ve bunların akut apandisit hastalarında rüptür riskini nasıl değiştirdiğini değerlendirmektir. Buna ek olarak, olası bir erken teşhis sağlamak için, bu sürecin gelişimini analiz etmek amaçlanmıştır. Bu çalışmaya genel cerrahi kliniğinde acil apendektomi uygulanan 110 (58 bayan ve 52 erkek) hasta alınmıştır. Hastaların serum Ca, P ve CRP düzeyleri WBC ile birlikte ölçüldü. Çalışmaya alınan hastalar perfore (n=30) ve perfore olmamış (n=80) olarak iki gruba ayrıldı. Preoperatif P düzeyi perfore olmamış grupta (2.66±0.58 mg/dl) perfore gruba (2.95±0.46 mg/dl) göre daha düşük saptandı ve istatiksel olarak her iki grup arasında fark vardı (p=0.024). Ameliyat öncesi ve sonrası dönemlerde perfore olmayan gruptaki lökosit sayımı ve CRP düzeylerinde anlamlı düşüşler vardı. Ayrıca, operasyon öncesi ve sonrası dönemlerde perfore grubunda lökosit sayımı ile birlikte P ve CRP düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı değişiklikler vardı. Operasyon öncesi ve sonrası dönemlerde oluşan P düzey değişikliği perfore grubta istatiksel olarak daha belirgin olarak saptandı (p=0.045). P seviyelerindeki artış tek başına akut apandisit tanısı koymak için yeterli değildir. Ancak, serum P düzeyleri perfore apandisitin erken tanısı için öngörü sağlar.

Postpartum depresyon annelerde sık görülmekte olup annebebek ilişkisini ve bakımını etkilemektedir. Bu araştırma, postpartum depresyon (PPD) açısından risk altında olan ve olmayan annelerin bebeklerini emzirme süresi ve PPD’nin bebek büyümesi üzerine olan etkisini belirlemek amacıyla, tanımlayıcı olarak yapılmıştır. Örneklemi olasılıksız yöntemle seçilen ve çalışmaya katılmayı kabul eden 131 anne ve bebeği oluşturmuştur. Annelerde PPD risk oranı %22.9 olarak (EPDS puanı ≥13 olanlar, n: 30) bulunmuştur. PPD açısından risk altında olan annelerin bebeklerini emzirme süreleri risk altında olmayan annelere (n: 101) göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha kısa süreli olduğu bulunmuştur (p< 0.05). Riskli anne bebeklerinin riskli olmayan gruba göre kilolarının 3. ayda anlamlı düzeyde daha düşük, tartı alım farkının ise 2. ve 3. ayda anlamlı düzeyde daha az olduğu belirlenmiştir (p< 0.05). İki grubun bebeklerinin boy ve baş çevresi ölçüm değerleri arasında anlamlı düzeyde fark bulunmamıştır (p> 0.05). PPD açısından risk altında olan annelerin, bebeklerini anne sütüyle besleme sürelerinin daha kısa olduğu ve bebeklerin kilo alımlarının düşük düzeyde bulunmuştur.

Degos hastalığı ya da diğer adıyla malin atrofik papülosiz çok nadir görülen otozomal dominant kalıtımla geçen mikrovasküler oklüzyon sendromudur. Gastrointestinal ve merkezi sinir sistemi başta olmak üzere iç organ tutulumuna yol açan ve ölümcül seyredebilen bir hastalıktır. Hastalığın başlangıcı genellikle 20-40 yaş arasındadır. Bu yazıda Degos hastalığı olan 33 yaşında bayan hasta sunuldu. Vücudunda özellikle bacaklarında kabuklu yara şikâyeti ile başvuran hastanın şikâyetleri yaklaşık 10 yıldır varmış. Dermatolojik muayenesinde her iki bacakta daha yoğun olarak yerleşen eritemli, üzerinde nekrotik kurutun olduğu 3-5 mm ebatlı, keskin sınırlı papüller vardı. Ayrıca her iki bacakta ve gövdede çok sayıda porselen beyazı renginde atrofik lezyonlar mevcuttu. Hastanın eski ve yeni lezyonlarından biyopsi alındı. Biyopsi sonuçları Degos hastalığı ile uyumlu olarak değerlendirildi. Hastanın yapılan tetkiklerinde sistemik tutuluma rastlanmadı. Hastalığa ait aktif ve eski lezyonların histopatolojik farklılıklarını göstermek ve hastalığı tekrar gözden geçirmek için sunmayı uygun bulduk.

Granulositik sarkom, lösemik hücrelerin ekstramedüller tutulumudur ve bunun gastrointestinal sistem tutulumu oldukça nadirdir. Bu olgular karın ağrısı, ileus, gastrointestinal sistem kanaması ve perforasyon ile başvurabilir. Biz, karın ağrısı ile başvuran, kemoterapi sonrası kemik iliği remisyona giren akut miyeloid lösemi hastasında gelişen kolon granulositik sarkomu olgusunu sunmayı amaçladık.

Tüberküloz lenfadenit extrapulmoner tüberkülozun en sık görülen şeklidir.Tanısı oldukça güçtür. Sıklıkla haftalar ve aylar içerisinde şişen ağrısız lenf nodları şeklinde kendini gösterir. Mediastinal tüberküloz oldukça nadirdir; özefagial semptomlar ile kendini göterir. Karın ağrısı yakınması ile başvuran 50 yaşındaki bayan hastada çekilen torakoabdominal bilgisayarlı tomografi (BT) ‘de özefagial rüptür ve mediyastinit bulguları saptanması üzerine yapılan torakotomide mediastinal tüberküloz uyumlu bulgular saptanması üzerine bu nadir olgu sunuldu.

Desmoid tümörler, metastaz yapma riski olmayan ancak lokal agresif seyir gösteren nadir görülen benign tümörlerdir. Etyopatogenezleri kesin olarak bilinmemektedir. Travma sonrası gelişebilmektedirler. Sıklıkla abdominal duvarda yerleşirler. Suprapubik lokalizasyon ise çok nadirdir. Desmoid tümörler için standard bir tedavi yaklaşımı yoktur. Tedavide öncelikle geniş cerrahi eksizyon uygulanmalıdır. Lokal nüks oranları yüksek olduğu için hastalar cerrahi sonrası yakın takibe alınmalıdır. Burada, rekonstruktif cerrahi ile başarıyla tedavi edilen ve nüksüz takip edilen suprapubik bölgede yerleşen dev desmoid tümörlü olgu sunulmuştur.

Marfan Sendromu bir bağ dokusu hastalığıdır. Başlıca belirtileri iskelet, göz ve kardiyovasküler sistemi tutmakla beraber, nadir durumlarla birlikteliği rapor edilmiştir. Burada 4,5 yaşında bir kız hastayı sunuyoruz. Hastanın uzun boy, artmış kulaç uzunluğu/boy oranı, çift taraflı lens subluksasyonu, atrial septal defekt, aort kapak yetmezliği, aort kökü genişlemesi, araknodaktili, aşırı ekstansiyona gelebilen parmaklar, başparmak işareti ve situs inversus totalisi mevcuttu. Marfan Sendromu’nun Situs İnversus Totalis ile birlikteliği yalnız bir kez tanımlanmıştır. Biz literatüre katkı olarak ikinci vakayı sunuyoruz.

Bu çalışmada, üst solunum yollarından izole edilen Streptococcus pyogenes suşlarına seftarolinin in-vitro etkinliğinin araştırılması amaçlanmıştır. Toplam 40 izolat çalışmaya alınmış ve seftarolinin minimum inhibitör konsantrasyon (MİK) değerleri mikrodilüsyon yöntemi kullanılarak belirlenmiştir. İzolatların MİK değerleri 0.003-0.125 µg/ml arasında bulunmuş, MİK50 değeri 0.015 µg/ml, MİK90 0.03 µg/ml olarak tespit edilmiştir. Bu bulgulara göre seftarolin çalışmamızdaki tüm S. pyogenes izolatlarına karşı duyarlı bulunmuştur. Sonuç olarak seftarolin S. pyogenes’in neden olduğu enfeksiyonların tedavi edilmesinde iyi bir alternatif olabilir. Bu çalışma ile seftarolinin S. pyogenes’e etkinliği hakkında ilk veriler sağlanmıştır.